بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - یکی از بخش‌های مهم و قابل تأمّل بیانات اخیر رهبر معظم انقلاب اسلامی، هشدار نسبت به ماهیّت استکبار بود؛ یعنی خباثتی که فراتر از مواضع و سخنان آشکار دشمن است. - اخبار حوزه امام و رهبری -
به گزارش گروه امام و رهبری خبرگزاری تسنیم، هفته‌نامه «خط حزب‌الله» در شماره 481 خود سرمقاله‌ای را به مناسبت هشدار اخیر رهبر معظم انقلاب اسلامی حضرت آیت‌الله سید علی خامنه‌ای درباره ماهیت دشمن استکباری در دیدار مسئولان نظام و سفرای کشورهای اسلامی در سالروز عید مبعث پیامبر اعظم (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) منتشر کرده و در آن به این پرسش پاسخ داده است که «در مواجهه با استکبار چگونه باید بود؟»
یادداشت| انقلاب فکر متن این سرمقاله به شرح زیر است: 
«رهبر معظّم انقلاب اسلامی در دیدار جمعی از مسئولان و کارگزاران نظام و سفرای کشورهای اسلامی به مناسبت سالروز مبعث پیامبر‌اکرم(صلّی الله علیه و آله و سلّم)، مبعث را موضوعی مستمر دانستند که مهم‌ترین کارکرد آن ایجاد تحوّل فکری و ادراکی در مخاطب است و لازمه‌ی این تحوّل، استفاده از دو عامل کلیدی و مهم است: «اگر عقل و ایمان را ما به کار بیندازیم، بعثت به وجود می‌آید، تحرّک به وجود می‌آید، تحوّل به وجود می‌آید.
تحوّل در ذهن، تحوّل در واقعیّت زندگی را به وجود می‌آورد؛ مشکلات برطرف میشود، اصلاح میشود. درسی که باید از بعثت بگیریم این است.»
بدون شک، حرکت در مسیر انبیا و اهداف بعثت دشمنانی نیز دارد؛ دشمنانی که منافع آن‌ها در استعمار کشورها و ملّت‌ها است و بیداری و حرکت آن‌ها مانع از استمرار این استعمار چندبُعدی است و «امروز آن توصیفی که ما برای استعمار و استکبار میکنیم، مصداق اتمّش دولت آمریکا است.»
یکی از بخش‌های مهم و قابل تأمّل بیانات رهبر انقلاب، انذار و هشدار نسبت به ماهیّت استکبار بود؛ یعنی خباثتی که فراتر از مواضع و سخنان آشکار دشمن است و البتّه گاهی هم خود را نشان می‌دهد. استقبال برخی از نمایندگان و سناتورهای آمریکا از نخست‌وزیر رژیم کودک‌کش صهیونیستی در تابستان امسال و ده‌ها بار تشویق و کف زدن برای سخنان ضدّ‌انسانی و فریب‌کارانه‌ی وی، یک نمونه از این خباثت‌های آشکار است که رهبر انقلاب در این سخنرانی به آن اشاره کردند. مورد دیگری که حضرت آیت‌الله خامنه‌ای به آن اشاره کردند، اعطای مدال به فرمانده ناو وینسنس بود؛ همان ناوی که در تابستان سال 1367 به هواپیمای مسافربری ایران بر فراز خلیج فارس شلّیک کرد و حدود سیصد مسافر بی‌گناه آن را کشت؛ چندی بعد، دولت آمریکا به ویلیام راجرز، فرمانده این ناو، به پاس آنچه خدمات شایسته خوانده شد مدال لیاقت اعطا کرد!
رهبر انقلاب، در ادامه، هشداری جدّی نسبت به شناخت ماهیّت واقعی غرب و در رأس آن‌ها آمریکا و تصمیم و عمل بر اساس این شناخت دادند: «اینها همیشه پشت لبخندهای دیپلماسی پنهان است؛ پشت لبخندهای دیپلماسی، این‌جور دشمنی‌ها، این‌جور کینه‌ها، این باطن خبیث، پنهان است. چشمانمان را باز کنیم: وَ فَهماً فی خَلقِک‌. چشمانمان را باز کنیم؛ «تُسِرّونَ اِلَیهِم بِالمَوَدَّه» نباشیم. حواسمان باشد که با چه کسی مواجهیم، با چه کسی معامله میکنیم، با چه کسی داریم حرف میزنیم؛ این را بدانیم. انسان وقتی که طرف خودش را شناخت، ممکن است معامله هم بکند امّا میفهمد که چه‌ کار باید بکند. باید بشناسیم، بدانیم.»
داستان تکراری دستکش مخملی
دشمن ماهیّت واقعی خود را پشت لبخندهای دیپلماتیک و ادّعاهای دروغین پنهان می‌کند، و این همان ترفند پنهان کردن دست چدنی زیر دستکش مخملی است که رهبر انقلاب چندین بار به آن اشاره کرده‌اند.
یک بار در بیانات روز اوّل فروردین در سال 1392 که فرمودند: «این هم یکی از آن لطایف عالم است که آمریکایی‌ها دشمنی میکنند، میگویند شما نفهمید که ما با شما دشمنیم؛ مخالفت و عناد می‌ورزند، متوقّعند که ملّت ایران نفهمد که آنها معاندند و دشمنی میکنند! این سیاست از اواخر دوران بوش در مقابل ایران شروع شده است، امروز هم متأسّفانه همان سیاست را دولتمردان آمریکا ادامه میدهند؛ همان پنجه‌ی چدنیِ زیر دستکش مخملی.»
و بار دیگر ششم دی‌ماه سال 1396 که فرمودند: «ریگان از ترامپ، هم قوی‌تر بود، هم عاقل‌تر بود؛ عملاً هم علیه ما اقدام کرد، حالا با تهدید و هیاهو. او هنرپیشه بود، بازیگری‌اش هم بهتر از این بود. امروز ریگان کجا است، جمهوری اسلامی کجا است؟ امروز جمهوری اسلامی چند برابر زمان ریگان پیشرفت کرده، رشد کرده؛ در همه‌ی قسمتها. او در عذاب الهی الان گرفتار است، جسمش پوسیده و خاک شده است، روحش هم علی‌القاعده طبق ضوابطی که ما داریم، مشغول مؤاخذه پس دادن به دستگاه عدل الهی است؛ اینها هم همین‌جور هستند. جمهوری اسلامی به توفیق الهی سرِ پا خواهد ماند و اینها هم داغ ضعیف شدن یا از میدان خارج شدن جمهوری اسلامی بر دلشان خواهد ماند. البتّه بعضی‌هایشان توانستند به برکت دستکش مخملی، سر بعضی از ما‌ها را گرم کنند؛ یک بُرهه‌ای توانستند سر ما‌ها را یک مقداری با نرمشهای ظاهری یا با دستکش مخملی ــ که گفتیم روی دست چدنی کشیده بودند ــ گرم کنند، لکن زود رسوا شدند.»
این دو مورد برای زمانی بود که در اوّلی هنوز تجربه‌ی مذاکرات و انعقاد برجام وجود نداشت و در دوّمی هنوز آمریکایی‌ها بدعهدی را در برجام به اوج خود نرسانده و زیر میز توافق هسته‌ای نزده بودند، در‌حالی‌که امروز تجربه‌ی جمهوری اسلامی ایران نسبت به آمریکا و دشمنی آن بسیار بیشتر و شفّاف‌تر از گذشته است.
بن‌بست نداریم
ممکن است در این میان، عدّه‌ای بگویند که قبول دارند غربی‌ها بدعهد و غیر قابل اعتماد هستند و به باطن خبیث و دشمنی‌های آن‌ها نیز آگاه هستند، امّا شرایط کشور به گونه‌ای است که چاره‌ای جز مذاکره و معامله برای پیشرفت کشور از طریق رفع تحریم‌ها وجود ندارد. این عدّه مدّعی هستند که کشور در شرایط پیشاقطعنامه‌ی 598 قرار دارد و باید این جام زهر را نوشید!
چنین ادّعایی که اصل و اساس آن مربوط به دشمن بوده و از طریق القای آن سعی دارد به راحت‌ترین شکل ممکن به اهداف خود دست یابد، کاملاً برخلاف نظر و اعتقاد رهبر انقلاب است. ایشان، به‌جد و مبتنی بر واقعیّات کشور، اعتقاد دارند که کشور دچار بن‌بست نبوده و مشکلات بدون باج‌دهی به غرب نیز قابل حل است. آخرین نمونه‌ی موضع‌گیری ایشان در این مورد به دیدار فعّالان بخش خصوصی بازمی‌گردد که فرمودند: «در مورد رشد اقتصادی هشت درصد، من بحمدالله اطّلاع پیدا کردم تعدادی از صاحب‌نظران در این زمینه، در قالب کارگروه‌های متعدّد تخصّصی، چند ماه کار کردند، ظرفیّتها را شناسایی کردند، توانایی‌ها را شناسایی کردند، طرحهای سرمایه‌گذاری را تعریف کردند، راه‌حلّ مشکلات را هم احصاء کردند. مسئولان دولتی جدّاً باید دنبال کنند. این کارها انجام گرفته؛ این کارگروه‌ها نشستند کار کردند، تلاش کردند، راه‌حلّ مشکلات را پیدا کردند، ولی اجرای آنها و عمل به آنها به عهده‌ی مسئولین است تا بتوانند ان‌شاءالله این رشد اقتصادی هشت درصد را تأمین کنند. نگویند نمیشود؛ آن را معلّق به یک امر نشدنی نکنند که این به فلان قدر سرمایه‌گذاری خارجی احتیاج دارد! خب معلوم است [با چنین نگاهی] این تحقّق پیدا نمیکند. این کسانی که نشستند روی این مسئله کار کردند، معلّق نکردند این رشد هشت درصد را به یک امر نشدنی؛ آنچه آنها پیشنهاد میکنند، کارهایی است که در داخل میتواند انجام بگیرد، [منتها] کمک لازم دارد؛ باید دولت کمک کند. به نظر من این کار کاملاً ممکن است. البتّه رشد هشت درصدی معجزه نمیکند و اتّفاق مهمّی در یک سال پیش نمی‌آید؛ رشد بالا باید استمرار پیدا کند، عواید آن و محصول آن باید عادلانه تقسیم بشود تا در وضع کشور تغییراتی ایجاد کند و محسوس باشد برای مردم که این کار اتّفاق افتاده.» 1403/11/3 مروری بر بیانات پیشین معظّمٌ‌له نیز مؤیّد همین نگاه است که حلّ مشکلات، بدون امید بستن به نقاط خیالی خارجی، امکان‌پذیر است.
مذاکره؛ راه یا چاه؟
نکته‌ی دیگری که باید به آن دقّت کرد، آن است که در حالی مذاکره با غرب ــ بخوانید «سازش» ــ به عنوان راه‌حلّی برای مشکلات اقتصادی کشور تجویز می‌شود که اساساً این مسیر نه‌تنها رفع‌کننده‌ی مشکلات نیست، بلکه با نگاهی واقع‌بینانه مشخّص می‌شود که بر حجم و عمق مشکلات نیز می‌افزاید.
ایشان، یک دهه پیش و در کوران مذاکرات هسته‌ای، به‌درستی و با ژرف‌اندیشی تأکید کردند که کلید حلّ مشکلات اقتصادی در داخل کشور است و نه در خارج: «این علاج مشکل اقتصادی کشور است که مشکل اقتصادی کشور اگر بخواهد حل بشود، باید روی تولید متمرکز شد. همه به همین شکلی که عرض کردیم، مسئولیّت دارند؛ البتّه بعضی مسئولیّتها سنگین‌تر است، بعضی سبک‌تر است امّا همه این‌جوری مسئولند. کلید حلّ مشکلات اقتصادی در لوزان و ژنو و نیویورک نیست؛ در داخل کشور است. همه تلاش کنند، همه همّت کنند، ان‌شاءالله حل خواهد شد. ملّت ایران و مسئولین کشور کارهای بزرگ‌تری را در طول این سالها انجام داده‌اند و شده است؛ مسئله‌ی تولید را هم میتوانند حل کنند.» 1394/2/9
البتّه متأسّفانه آن زمان، مسئولان وقت به این موضوع آن‌چنان که باید و شاید دقّت نکردند و راه خود را در پیش گرفتند که نتیجه‌ی آن برجام و دل بستن به آن بود؛ توافقی که قرار بود تحریم‌ها را رفع و مشکلات را برطرف سازد، امّا در عمل چنین نشد و دولت آمریکا به‌راحتی و بدون هیچ گونه هزینه‌ای از آن خارج شد و امیدواران به لوزان و ژنو و نیویورک را با دیوار سخت واقعیّت روبه‌رو ساخت. و این‌گونه شد که رهبر انقلاب، در آخرین دیدار با رئیس‌جمهور و اعضای هیئت دولت دوازدهم، این بیراهه را عبرتی برای دیگران برشمردند و فرمودند: «دیگران باید از تجربه‌های شما استفاده کنند. خب حالا یک تجربه را من بخصوص یادداشت کرده‌ام، حرفی است که من مکرّر [در گفتگو] با شماها و با مردم تکرار کرده‌ام، حالا هم همان حرف را تکرار میکنم؛ این تجربه عبارت است از بی‌اعتمادی به غرب؛ آیندگان باید از این تجربه استفاده کنند. در این دولت معلوم شد که اعتماد به غرب جواب نمیدهد؛ به ما کمک نمیکنند و هر جا بتوانند ضربه میزنند؛ آنجایی که ضربه نمیزنند، آنجایی است که امکانش را ندارند؛ هر جا امکان داشته‌اند ضربه زده‌اند؛ این تجربه‌ی بسیار مهمّی است. مطلقاً نبایستی برنامه‌های داخلی را به همراهی غرب موکول کرد و منوط کرد،‌ چون قطعاً شکست میخورَد، قطعاً ضربه میخورَد. شماها هم هر جایی که کارهایتان را منوط کردید به [همراهی] غرب، ناموفّق ماندید؛ هر جایی که بدون اعتماد به غرب، خودتان قد عَلَم کردید و حرکت کردید موفّق شدید. نگاه کنید کار را؛ کارکرد دولتهای یازدهم و دوازدهم این‌ جوری است. هر جا شما موضوعات را به توافق با غرب و به مذاکره‌ی با غرب و با آمریکا و مانند اینها موکول کردید، آنجا ماندید و نتوانستید پیش بروید؛ چون آنها کمک نمیکنند، دشمنی [میکنند]، دشمنند دیگر؛ هر جا شما از آنها قطع نظر کردید، خودتان راه‌ افتادید و از شیوه‌های مختلف [استفاده کردید] ــ هزار راه وجود دارد و این جور نیست که یک راه [باشد]؛ نه، راه‌های مختلف وجود دارد؛ [اگر] انسانها فکر کنند، راه‌های گوناگونی برای زندگی شخصی و اجتماعی و مدیریّتی پیدا خواهند کرد ــ هر جا این جوری حرکت کردید، پیشرفت کردید.» 1400/5/6
امروز، کمتر از چهار سال از این بیانات گذشته و عاقلانه نیست که یک بیراهه را بار دیگر تجربه کنیم، چرا که «آزموده را آزمودن خطاست».
لزوم مواجهه‌ی دقیق با هشدار رهبر انقلاب
و در نهایت باید به این نکته نیز توجّه داشت که اگرچه امروز آمریکا مصداق اصلی استکبار است امّا در مواجهه با دشمن، محدودسازی هشدارهای ایشان به این کشور درست نبوده و این هشدارها در مورد کلّیّت غرب نیز صادق است؛ غربی که به دلایل و به انحاء مختلف در صدد ضربه زدن به ایران است و البتّه نیّات خود را پشت شعارهای ظاهراً جذّاب و لبخندهای دیپلماتیک پنهان می‌کند، امّا آنجا که بتواند از دشمنی دریغ نورزیده و ضربه می‌زند.
البتّه همه‌ی کشورهای اروپایی هم در این زمینه یکسان نیستند و نمی‌توان و نباید همه را مانند هم دید، همان‌طور که رهبر انقلاب نیز در مراسم تنفیذ حکم ریاست جمهوری آقای پزشکیان تأکید کردند: «این‌جور نیست که ما بگوییم یک انگیزه‌ی مخالفت و دشمنی‌ای با بعضی از کشورها، مثلاً کشورهای اروپایی ــ که حالا من جزو اولویّتها آنها را ذکر نکردم ــ داریم؛ نه. علّت اینکه کشورهای اروپایی را بنده به عنوان اولویّت ذکر نمیکنم، این است که اینها با ما این چندساله خوب رفتار نکردند؛ با ما خوب برخورد نکردند. در قضیّه‌ی تحریمها، در قضیّه‌ی نفت، در قضایای گوناگون، در عناوین جعلی مثل حقوق بشر و امثال اینها، با ما بد رفتار کردند؛ [اگر] این رفتار بد را نداشته باشند، البتّه آن [کشورها] هم جزو اولویّتهای ما است، آن هم جزو مواردی است که ارتباط با آنها برای ما دارای اولویّت است. البتّه چند کشور هستند که ما اذیّتهای آنها را، رفتار عنادآمیزشان را فراموش نمیکنیم.» 1403/5/7
انتهای پیام/